صبر
هر که را جامه ز عشقی چاک شد
او ز حرص و جمله عیبی پاک شد
صبر کن، زیرا که هر رنجی به جان
آخر آید سوی جانان جاودان
این شعر میگه وقتی عشقِ واقعی وارد زندگی آدم بشه، دیگه حرص، خودخواهی و عیبهایی که از دنیاپرستی میاد، کمکم از وجودش میره. عشق مثل یک شستوشوگر درون رو پاک میکنه.
بعدش هم میگه در مسیر عشق، سختی و رنج هست، اما این رنجها بیهوده نیست؛ اونا پلی هستن که تو رو به آرامش، معنا و وصل شدن به چیزی بزرگتر از خودت میرسونن.
انگار شاعر داره یک پیام امید هم میده: «الان شاید دردی هست، ولی این درد نشونه اینه که در مسیر درستی هستی و آخرش به روشنی میرسی.»
می خوام کم کم از روزهای مریضی اُمــ♡ــید بنویسم