نام من غربت خانم

این روزها بهترم خدارو شکر

کفش هام کفی طبی داده دکتر روزی چند ساعت باید بپوشم سخته یه کم اما چاره ی ندارم.

دارو می خورم که اونم بهتر شده

در کل خوبم، خب پیری رو هم باید اضافه کنی دست به دست روزگار داده، از بیست سالگی تو غربت و بی کسی ها و تنهایی ها گذروندم بلاخره بی تاثیر نیست.

بعداز اتفاقی که برای امید افتاد که کلا کمرم شکست. اما الهی شکر

الهی بچه هام خوب باشن من دیگه مهم نیستم.